M I J N   V E R H A A L 

Als ik nadacht over een reis naar Amerika, dan fantaseerde ik over een roadtrip door de National Parken, linedancen en alle oorspring van de Country muziek vinden in Nashville. Uiteraard een bezoek aan de King of Rock ’n' Roll in Memphis. Oh en misschien dan ook nog een roadtrip door Florida om af te sluiten op Miami Beach. Ja dat waren mooie dromen.

Nooit gedacht dat ik daadwerkelijk een reis naar Amerika ga maken, en wel naar Utah. Een reis waar ik totaal niet over heb gedroomd, maar hopelijk mijn leven wel gaat veranderen.. Toen ik op 28 juli 2020 een rondje ging skeeleren, wat ik al van kinds af aan deed, had ik niet verwacht, dat precies dát ene rondje mijn leven compleet zou veranderen. 

Zelf weet ik niets meer van wat er allemaal gebeurd is. Maar de mensen die gestopt zijn met hun auto en mij hebben geholpen en een ambulance hebben gebeld hebben het vermoeden gehad dat ik met mijn achterhoofd op een betonnen voet van een bouwhek ben gevallen. 

Eenmaal op de spoedeisende hulp werden er scans en onderzoeken gedaan: schedelbasisfractuur, gebroken nekwervel, hersenkneuzing, bloedingen in en rondom de hersenen, een gat in het rechter trommelvlies met gehoorverlies en verlies van reuk en smaak. Dit was begin van alle ellende want daarna moet je revalideren: alles opnieuw uitvinden (zelfs de kleinste dingen als een vaatwasser uit en inruimen), opnieuw leren lopen, opnieuw leren leven maar bovenal leren leven met de nieuwe Lisanne. 

(tekst gaat verder onder de foto's)

Inmiddels ben ik bijna 3 jaar verder. En als een ding zeker is, dan is dat dat ik nooit meer ga worden wie ik was. Ik zal nooit meer 100% beter worden of kunnen functioneren zoals ik hiervoor deed. De klachten die ik heb door het traumatische hersenletsel zijn onder andere:

• Elke dag hoofdpijn
• Slaapproblemen
• Extreme vermoeidheid
• Overprikkling, prikkels zijn mijn grootse vijand. Het verdragen van licht, geluid, drukke plekken of verschillende dingen tegelijk zorgen ervoor dat ik overprikkeld raak. En dan krijg ik moeite met lopen, praten, nadenken en word ik eigenlijk gewoon heel erg ziek
• Overdag altijd nog 1,5u naar bed 
• Meerdere rust momenten nodig om even tot rust te komen en te ‘ontprikkelen’ na inspanning zoals douchen en aankleden
• Mijn cognitieve functies zijn dusdanig aangetast dat ik moeite heb met onder andere: plannen, dingen onthouden, concentreren, problemen oplossen en presteren onder tijdsdruk 
• Altijd zonnebril en petje/hoed op buiten in verband met het licht 
• Mijn gevolgen zijn ‘onzichtbaar’ dus omdat er eigenlijk niks anders aan mij te zien is, lijkt het vaak alsof er niks aan de hand is 
• PTSS
• Nee zeggen tegen dingen waar je eigenlijk ja tegen wil zeggen, omdat het niet in mijn energieplanning past  
• Nooit spontaan iets gaan doen 
• Me altijd moe en futloos voelen 
• Niet meer de vrolijke energieke Lisanne zijn die ik altijd was.

(tekst gaat verder onder de foto's)

Door dit alles blijf ik met vragen zitten waar ik het antwoord niet op weet. Gaat dit ooit nog beter worden dan dat het nu is? Kan ik nooit meer zorgeloos uit eten? Een film kijken? Naar een feestje? Op stedentrip? Kan ik ooit nog werken? Kan ik ooit een gezin stichten op deze manier? Als ik mezelf vergelijk met vóór het ongeluk, dan ben ik echt een ander persoon. Niets was te gek. Ik werkte fulltime, had een heel druk en sociaal leven, altijd op stap, hier en daar nog wat extra werken in de horeca of bij m'n Douglas vriendinnen. En nu.. 28 jaar, afgekeurd en dus in de WIA. Alles inplannen, van het douchen tot afspreken met vrienden. Om vervolgens van zo'n activiteit weer een paar dagen bij te moeten komen.

In Nederland is het zo, dat je na ongeveer 2 jaar bent uitbehandeld. Ze kunnen dan niks meer voor je doen. De focus ligt dan op het leren leven met je klachten en daar je weg in vinden. Maar hallo? Ik ben 28! Ik wil me toch niet neerleggen bij dit leven, en maar accepteren dat dit het dan is..

Van vele lotgenoten heb ik de afgelopen jaren de tip gekregen om naar Cognitive FX in Utah te gaan. Maar omdat ik nog in revalidatie in Nederland zat, en het zo extreem duur is, is het er nog niet van gekomen. Hoewel ik elke dag heel hard bezig ben met mijn weg vinden in dit nieuwe leven en doelen halen, is er ook nog steeds zoveel, nu ik hier ben ‘uitbehandeld’ wat niet meer lukt en wat ik niet meer kan. En daar wil ik niet bij neerleggen. In januari heb ik online een intake gehad met Dr. Alina K. Fong, PhD, een van de oprichters van Cognitive FX. Zij vertelde me dat ze echt kans zien om mij verder te helpen dan dat ik nu ben.

Dat was het beste nieuws wat ik kon krijgen.